Formy zmiany planu miejscowego

Zmiana planu miejscowego może dotyczyć zarówno wybranego fragmentu obszaru objętego planem obowiązującym, jak również mieć znacznie węższy zakres i dotyczyć wyłącznie wybranego zagadnienia.

W praktyce wyróżnić można kilka form zmiany planu miejscowego, tj.:

1) zmiana, w wyniku której dodawane są do uchwały zmieniającej określone paragrafy/ustępy/punkty/litery/tirety bądź nadawane jest nowe brzmienie wybranym ustaleniom dokumentu lub też skreślane są niektóre ustalenia. 

Ta forma zmiany planu miejscowego ma charakter zmian przedmiotowych, nie formułuje się tutaj przy tym nowych ustaleń planu według zakresu elementów obligatoryjnych dokumentu, wynikających z wymogów art. 15 u.p.z.p. Tego rodzaju uchwała nie może jednak samoistnie funkcjonować w obrocie prawnym i wywoływać skutków prawnych bez uchwały zmienianej. 

Należy mieć również na uwadze, że wprowadzane zmiany planu dokonywane w tej formie muszą uwzględniać wymogi prawne wynikające z przepisów obowiązujących. Co za tym idzie, jeśli w wyniku wprowadzanych zmian dokonuje się nowych przesądzeń inwestycyjnych lub też rozszerza dotychczasowe funkcje terenów, muszą one być dostosowane do obowiązujących przepisów prawnych, co każdorazowo rodzi konieczność szczegółowej analizy ustaleń zmienianego planu pod kątem spełnienia obowiązujących wymogów prawnych. Przykładowo wskazując:

- jeśli treść obowiązującego planu dopuszcza np. lokalizację urządzeń reklamowych, to w treści uchwały zmieniającej należy w przedmiotowym zakresie dokonać odpowiednich wyłączeń;

- jeśli w ustaleniach zmienianego planu brak niektórych wskaźników zabudowy, należy w uchwale zmieniającej dokonać odpowiednich uzupełnień (w zakresie objętym uchwałą intencyjną).

Jak wyjaśniono w rozstrzygnięciu nadzorczym wojewody mazowieckiego znak WNP-I.4131.348.2021.JF z dnia 25 stycznia 2022 r.: "Organ uchwałodawczy przystępując do sporządzenia zmiany takiego planu w odniesieniu do niewielkiego obszaru gminy, musi bowiem uwzględniać koegzystencję "starych" i "nowych" unormowań. Powyższe oznacza, iż akt nowelizujący musi uwzględniać wszelkie ustalenia zawarte w kacie nowelizowanym, według obecnego stanu prawnego, bowiem łącznie tworzą one treść normatywną."

2) Zmiana planu w pełnym zakresie, uwzględniającym wszystkie elementy obligatoryjne planu, wynikające z art. 15 u.p.z.p.

Tego rodzaju uchwała, choć formalnie stanowi zmianę planu, w istocie jest "nowym" planem, którego ustalenia są dostosowane do obowiązujących wymogów prawnych. Przedmiotowa zmiana planu może samoistnie funkcjonować w obrocie prawnym, zaś ustalenia planu zmienianego pozostają w tym przypadku bez znaczenia

3) Zmiana planu stanowiąca połączenie uchwał, o których mowa w pkt 1 i 2.

W tym przypadku mamy do czynienia z uchwałą w pełnym zakresie, z dodatkowymi paragrafami wprowadzającymi jednocześnie określone zmiany o węższym zakresie przedmiotowym. Tutaj należy mieć jednak na uwadze, że konstrukcja tego rodzaju uchwały nie może prowadzić do "dwoistości" ustaleń dotyczących tego samego terenu bądź też ich modyfikacji. Przykładowo wskazując, określając ustalenia szczegółowe dla terenu objętego załącznikiem graficznym do uchwały, nie możemy jednocześnie wprowadzać w tekście uchwały dalszych zmian przedmiotowych w tym zakresie terytorialnym do planu obowiązującego.

Strefy ochronne linii elektroenergetycznych w planie miejscowym

 

 

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się na obowiązek określenia stref ochronnych linii elektroenergetycznych, w granicach których wprowadza się ograniczenia w zabudowie i zagospodarowaniu terenu, co jest odnoszone zarówno do projektowanych linii elektroenergetycznych, jak i istniejących. W tym zakresie powoływane są najczęściej przepisy dotyczące dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku, § 314 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065, § 55 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych (Dz. U. Nr 47, poz. 401), czy też § 77 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 169, poz. 1650).

 

Zauważyć należy jednak, że regulacje powyższe dotyczą linii elektroenergetycznych o napięciu znamionowym powyżej 30 kV, dla linii energetycznych o napięciu poniżej 30 kV brak jest szczegółowych rozwiązań prawnych. W związku z powyższym można wskazać, że brak wyznaczenia na rysunku planu oraz opisania w części tekstowej planu linii elektroenergetycznych o napięciu niższym niż 30 kV, nie będzie stanowić naruszenia zasad sporządzania planu.

Obsługa komunikacyjna terenów rolnych w planie miejscowym

 

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. jednym z obligatoryjnych ustaleń planu miejscowego jest określenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej.

 

W praktyce, na tle powyższej regulacji powstają dość często spory co do zakresu i stopnia szczegółowości wymaganych ustaleń komunikacyjnych planu w odniesieniu do terenów nie przeznaczonych pod zabudowę, np. terenów rolniczych -   dotyczyć one mogą zarówno zarzutów organów nadzoru, jak i warunków uzgodnienia organów uzgadniających (zarządców dróg).

Jak wskazano w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 21 maja 2019 r. (sygn. akt II SA/Bk 211/19): "Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut braku skomunikowania terenów 17R i 19R. Sąd akceptuje argumentację skarżącej w tym zakresie, która wskazuje, że na tych terenach (rolnych) w § 33 planu przewidziano nakaz zachowania dróg śródpolnych związanych z obsługą rolnictwa, co jest wystarczającym spełnieniem wymagania z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy planistycznej. Jak wskazał WSA we Wrocławiu w sprawie II SA/Wr 251/14, "Pozostawienie zatem możliwości tworzenia dojazdowych dróg polnych (gospodarczych) do pól rolników nie narusza prawa w zakresie określonym przepisem art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie można więc wymagać, aby dla tego rodzaju inwestycji, związanej z obsługą rolnictwa i realizowanej na terenie rolniczym, wymagać określenia ściśle parametrów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym".

Zgoda na zmianę przeznaczenia gruntów, a zmiana planu miejscowego

Zmiana przeznaczenia gruntów rolnych chronionych klas bonitacyjnych oraz gruntów leśnych zgodnie z art. 17 pkt 6 lit. c u.p.z.p. wymaga uzyskania na etapie sporządzania projektu planu miejscowego zgody właściwego organu.

Zgoda o której mowa, wydawana jest w formie decyzji administracyjnej na zasadach określonych w KPA. Zauważyć jednak należy, że ma ona nieco inny charakter niżeli "klasyczne" decyzje administracyjne wydawane w oparciu o przepisy KPA.

Podstawową różnicą jest fakt, iż można ją uzyskać tylko na etapie procedury sporządzania planu miejscowego i w odróżnieniu od pozostałych decyzji administracyjnych, nie ma ona charakteru samoistnego, tzn. wywiera skutek dopiero po "skonsumowaniu" planem zagospodarowania przestrzennego, toteż sama przeznaczenia terenu nie zmienia. Formalnie stanowi natomiast "narzędzie" kontroli zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.

W uchwale NSA (II OPS 1/10 z dnia 29 listopada 2010 r.) stwierdzono: „Przyznanie zgodzie na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych (rolnych) na cele nieleśne (nierolnicze) charakteru decyzji administracyjnej nie oznacza automatycznie, że zgoda, o jakiej mowa w art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, stanowi akt samoistny w tym znaczeniu, że wywiera skutek niezależnie od "skonsumowania" tej zgody w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgoda taka jest udzielana w toku procedury planistycznej i na potrzeby tej procedury.”

Niezależnie jednak od powyższego, w przypadku zmiany planu miejscowego, co do którego uzyskano zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, ponowne wystąpienie z wnioskiem o zgodę w przypadku zmiany określonego przeznaczenia terenu w projekcie planu, wydaje się nieuzasadnione i bezprzedmiotowe. Zauważyć należy, że grunty rolne, przeznaczone już w obowiązującym planie na cele nierolnicze, nie stanowią gruntów rolnych w świetle obowiązujących przepisów prawnych, w tym w rozumieniu art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. 

W piśmie nr GZ.tr.057 – 602 – 785/13 z dnia 13 stycznia 2014 r. MRiRW kwestię tę wyjaśnia następująco:

„Z brzmienia pytania wynika, że w omawianym przypadku przedmiotowe grunty rolne w ramach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uległy zmianie przeznaczenia na cele nierolnicze, przy czym organ nadzorczy nie zgłosił uwag, co do jego niezgodności z przepisami prawa. Skoro zatem w obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego grunty rolne zostały przeznaczone na cele nierolnicze, to przepisy art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie mają do nich zastosowania, bowiem przepisy te odnoszą się do gruntów rolnych.”

Zabudowa zagrodowa w świetle obowiązujących przepisów prawnych

W świetle obowiązujących regulacji prawnych, pojęcie „zabudowy zagrodowej” na tle różnych aktów prawnych nie jest tożsame i przypisać można mu różne elementy składowe. Co więcej, konieczne do spełnienia warunki dla realizacji tego rodzaju zabudowy często bywają różne - inne na etapie uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy oraz inne na etapie uzyskiwania pozwolenia na budowę.

Stan ten w praktyce często powoduje pewne problemy, które sprowadzić można do następujących pytań:

1) Czy dla realizacji zabudowy zagrodowej należy udokumentować posiadanie odpowiedniego areału użytków rolnych - 1ha?

2) Czy inwestor powinien posiadać odpowiednie kwalifikacje rolnicze?

3) Czy realizacja zabudowy zagrodowej możliwa jest poza obszarem istniejącego gospodarstwa rolnego oraz czy musi być z nim funkcjonalnie powiązana?

4) Czy budowa budynku mieszkalnego w zabudowie zagrodowej wymaga jednoczesnej realizacji zabudowań gospodarczych?

Zgodnie z § 3 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r., poz. 1422 ze zm.) przez zabudowę zagrodową należy rozumieć w szczególności budynki mieszkalne, budynki gospodarcze lub inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych oraz w gospodarstwach leśnych.

Pojęcie zabudowy zagrodowej w rozumieniu ww rozporządzenia nie stanowi definicji legalnej (ustawowej), w związku z czym dla ustalenia znaczenia pojęcia „zabudowa zagrodowa”, definicja ta ma ograniczone zastosowanie jako jeden z elementów wykładni tego pojęcia. W świetle tej definicji, zabudowa zagrodowa jest powiązana z rodzinnym gospodarstwem rolnym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 1405 ze zm.) gospodarstwem rodzinnym jest gospodarstwo rolne prowadzone przez rolnika indywidualnego, w którym łączna powierzchnia użytków rolnych jest nie większa niż 300 hektarów. Rolnikiem indywidualnym jest osoba fizyczna będąca właścicielem, użytkownikiem wieczystym, samoistnym posiadaczem lub dzierżawcą nieruchomości rolnych, która posiada kwalifikacje rolnicze oraz przez okres co najmniej 5 lat zamieszkuje w gminie, na której obszarze położona jest jedna z nieruchomości rolnych, wchodzących w skład gospodarstwa rolnego i przez ten okres osobiście prowadzi to gospodarstwo.

            W świetle orzecznictwa sądowego uznaje się natomiast, że skoro przy dokonywaniu wykładni pojęcia zabudowy zagrodowej, znaczenie tego pojęcia w rozumieniu przepisów ww rozporządzenia ma ograniczone zastosowanie (z uwagi na brak definicji ustawowej), to tym samym posługiwanie się wyłącznie definicją „gospodarstwa rodzinnego”, wynikającą z art. 5 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, jest niewłaściwe. Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 23 sierpnia 2007 r. sygn. akt II OSK 1118/06 "nie do przyjęcia w demokratycznym państwie prawnym gdzie wszyscy są wobec prawa równi (art. 2 i 32 Konstytucji RP), byłaby definicja "zabudowy zagrodowej", ograniczająca zakres tego pojęcia wyłącznie do budynków w rodzinnych gospodarstwach rolnych". Argumentuje się, że z treści art. 59 oraz pozostałych przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1945) nie wynika, aby zmiana zagospodarowania terenu była uzależniona od tego, jaki jest charakter podmiotu będącego właścicielem nieruchomości ani jaki rodzaj działalności prowadzi (np. czy jest rolnikiem indywidualnym, czy projektowana inwestycja jest zgodna z klasyfikacją PKD).

Mając na powyższe oraz fakt, że regulacje budowlane pozostają w ścisłym związku z przepisami regulującymi zagospodarowanie przestrzenne i obie kategorie tych przepisów się uzupełniają, zarówno na etapie uzyskiwania warunków zabudowy jak i pozwolenia na budowę, brak jest podstaw do badania, czy inwestor posiada odpowiednie kwalifikacje rolnicze oraz czy inwestycja zlokalizowana jest w istniejących gospodarstwach rolnych.

            Na podstawie definicji zamieszczonych w słownikach języka polskiego przyjmuje się, że "zabudowa zagrodowa" to zespół budynków obejmujący wiejski dom mieszkalny i zabudowania gospodarskie, położony w obrębie jednego podwórza. Zgodnie z wyrokiem NSA w Warszawie z dnia 4 grudnia 2008 r. (sygn. akt II OSK 1536/07, LEX nr 477263: "Zabudowa to "budynki znajdujące się na określonym terenie" zaś zagroda to "dom wiejski z podwórzem i zabudowaniami gospodarskimi (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN Warszawa 2002 str. 1211, 1220). Skoro tak, to pojęcie zabudowy zagrodowej należy zdefiniować jako zespół budynków obejmujący wiejski dom mieszkalny i zabudowania gospodarskie, położony w obrębie jednego podwórza." Wskazuje się tu zatem na związek zabudowy zagrodowej z indywidualnym gospodarstwem rolnym oraz budynkami gospodarczymi.

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, przez pojęcie "gospodarstwa rolnego" należy rozumieć gospodarstwo rolne w rozumieniu Kodeksu cywilnego o obszarze nie mniejszym niż 1 ha użytków rolnych.

W myśl art. 553 k.c., za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Za nieruchomości rolne, zgodnie z art. 461 k.c., uważa się nieruchomości, które są lub mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji ogrodniczej, sadowniczej i rybnej.

W świetle powyższych regulacji prawnych, można stwierdzić, że warunkami realizacji zabudowy zagrodowej są:

- posiadanie areału 1ha użytków rolnych,

- funkcjonalne powiązanie zabudowy zagrodowej z gospodarstwem rolnym, niekoniecznie w granicach istniejącego gospodarstwa rolnego (warunek „zorganizowanej całości gospodarczej”),

- w przypadku braku funkcjonalnego powiązania z istniejącym gospodarstwem rolnym, realizacja zabudowy zagrodowej tworzącej zorganizowaną całość, umożliwiającą prowadzenie produkcji rolniczej (zabudowania gospodarcze towarzyszące budynkom mieszkalnym),

- spełnienie pozostałych warunków, o których mowa w art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1945).

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, a zmiana planu miejscowego

Zgodnie z art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 1945), obowiązujące w dniu wejścia w życie miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r.

Na tle ww regulacji prawnych często spotykanym problemem jest zagadnienie dotyczące obowiązywania zmian miejscowych planów ogólnego zagospodarowania przestrzennego, uchwalonych po 1 stycznia 1995 r. (bądź tego dnia).

W wyroku WSA w Gliwicach z dnia 9 lipca 2009 r. (sygn. akt II SA/Gl 318/09, Lex nr 553029) oraz WSA w Krakowie z dnia 10 marca 2008 r. (sygn. akt II SA/Kr 218/06, Lex nr 486504), stwierdzono, że: "W rozumieniu art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uchwały podjęte po 1 stycznia 1995 r. i zmieniające dotychczasowe planu miejscowe obowiązują po 1 stycznia 2004 r. tylko wówczas, gdy treść samej uchwały zmieniającej pozwala na odrębne ustalenie zasad kształtowania ładu przestrzennego. Taka uchwała zmieniająca musi zawierać na tyle samodzielnie i odrębnie uregulowane zasady kształtowania ładu przestrzennego, aby mogła być samodzielnie stosowana, bez potrzeby odnoszenia jej treści do planu miejscowego uchwalonego przed 1 stycznia 1995 r."

W związku z powyższym należy stwierdzić, że plany uchwalone na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, stanowiące zmianę planów uchwalonych przed dniem 1 stycznia 1995 r. obowiązują, o ile mają na tyle samodzielny charakter, że pozwalają na określenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zmiana przeznaczenia lasu na użytek rolny

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2129 ze zm.), właściciele lasów są zobowiązani do trwałego utrzymywania lasów i zapewnienia ciągłości ich użytkowania, w tym m.in. ponownego wprowadzania roślinności leśnej w okresie do 5 lat od usunięcia drzewostanu.

Na podstawie art. 13 ust. 2 dopuszcza się „w przypadku szczególnie uzasadnionych potrzeb” właścicieli lasów zmianę lasu na użytek rolny. Decyzję w przypadku lasów stanowiących własność prywatną, wydaje starosta na wniosek właściciela lasu.

Jak wynika z ww regulacji prawnych decyzja organu ma charakter uznaniowy, zaś głównym kryterium co do możliwości wydania pozytywnej decyzji jest zaistnienie „szczególnie uzasadnionych potrzeb”.

Sformułowanie to nie zostało jednak zdefiniowane w obowiązujących przepisach prawnych.

Analiza orzecznictwa sądowego prowadzi do wniosku, że „szczególnie uzasadnione potrzeby” muszą być interpretowane w kontekście rzeczywistych i realnych potrzeb właścicieli lasów, z uwzględnieniem zasady ochrony i utrzymania lasów. Zmiana przeznaczenia lasu musi być dla jego właściciela czymś niezbędnym w danej sytuacji, ostatecznym i wynikającym z sytuacji określonego  przymusu. Sama chęć zagospodarowania lasu na inne cele jest dalece niewystarczająca. Jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 28 stycznia 2013 r. (sygn.. akt II SA/Bk 855/12): „nie wystarczy ustalenie wystąpienia po stronie właściciela lasu jakiejkolwiek, zwykłej potrzeby przekształcenia terenu leśnego na użytek rolny, ale musi to być potrzeba wyjątkowa, kwalifikowana, uzasadniona szczególnymi okolicznościami. Za szczególne potrzeby z art. 13 ust. 2 ustawy z 1991 r. o lasach mogą być uznane tylko takie wyjątkowe, kwalifikowane przesłanki, które w sytuacji konkretnego właściciela przeważają nad zasadą ochrony i trwałości utrzymania lasu”.

Dalej należy wskazać, że również sytuacja przejściowego pozbawienia lasu drzewostanu, przy braku innych szczególnych okoliczności, będzie niewystarczająca. W ocenie WSA w Białymstoku: „przejściowe nawet pozbawienie lasu drzew nie stanowi przesłanki do zmiany przeznaczenia terenu na użytek rolny na podstawie art. 13 ust. 2 u.l., ale zobowiązuje właściciela do uzupełnienia struktury lasu i jego zalesienia” (wyrok z dnia 24 lipca 2012 r. sygn. II SA/Bk 374/12).

Ocena organu co do zaistnienia „szczególnie uzasadnionych potrzeb” powinna być zatem wszechstronna i wnikliwa, dokonywana w każdym przypadku indywidualnie w oparciu o subiektywne kryteria. Ciężar wykazania, że zaistniały szczególnie uzasadnione potrzeby, spoczywa każdorazowo na właścicielu lasu.

W ramach analizy szczególnie uzasadnionych potrzeb, badaniu organu podlegać mogą różne okoliczności i dowody, jak np.:

- sytuacja życiowa wnioskodawcy (np. źródło dochodów oraz jego charakter),

- sytuacja materialna wnioskodawcy,

- sposób nabycia lasu,

- ekonomiczne przesłanki powodzenia planowanej produkcji rolnej (np. przydatność gruntu do prowadzenia planowanej produkcji rolniczej),

- uwarunkowania terenu, jak m.in. rodzaj lasu oraz gleby, położenie, areał, możliwość zapewnienia obsługi infrastrukturalnej oraz komunikacyjnej, niezbędnych dla prowadzenia planowanej produkcji rolniczej,

- uwarunkowania przestrzenne i środowiskowe (np. czy las jest zaliczany do lasów ochronnych, czy pełni jakieś istotne funkcje przyrodnicze np. korytarza ekologicznego, miejsca bytowania zwierząt),

- opisy taksacyjne w uproszczonym planie urządzenia lasu,

- wpływ ubytku drzewostanu na funkcjonowanie otaczających lasów.