Obsługa komunikacyjna terenów rolnych w planie miejscowym

 

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. jednym z obligatoryjnych ustaleń planu miejscowego jest określenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej.

 

W praktyce, na tle powyższej regulacji powstają dość często spory co do zakresu i stopnia szczegółowości wymaganych ustaleń komunikacyjnych planu w odniesieniu do terenów nie przeznaczonych pod zabudowę, np. terenów rolniczych -   dotyczyć one mogą zarówno zarzutów organów nadzoru, jak i warunków uzgodnienia organów uzgadniających (zarządców dróg).

Jak wskazano w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 21 maja 2019 r. (sygn. akt II SA/Bk 211/19): "Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut braku skomunikowania terenów 17R i 19R. Sąd akceptuje argumentację skarżącej w tym zakresie, która wskazuje, że na tych terenach (rolnych) w § 33 planu przewidziano nakaz zachowania dróg śródpolnych związanych z obsługą rolnictwa, co jest wystarczającym spełnieniem wymagania z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy planistycznej. Jak wskazał WSA we Wrocławiu w sprawie II SA/Wr 251/14, "Pozostawienie zatem możliwości tworzenia dojazdowych dróg polnych (gospodarczych) do pól rolników nie narusza prawa w zakresie określonym przepisem art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie można więc wymagać, aby dla tego rodzaju inwestycji, związanej z obsługą rolnictwa i realizowanej na terenie rolniczym, wymagać określenia ściśle parametrów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym".