Strefy ochronne linii elektroenergetycznych w planie miejscowym

 

 

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się na obowiązek określenia stref ochronnych linii elektroenergetycznych, w granicach których wprowadza się ograniczenia w zabudowie i zagospodarowaniu terenu, co jest odnoszone zarówno do projektowanych linii elektroenergetycznych, jak i istniejących. W tym zakresie powoływane są najczęściej przepisy dotyczące dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku, § 314 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065, § 55 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych (Dz. U. Nr 47, poz. 401), czy też § 77 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 169, poz. 1650).

 

Zauważyć należy jednak, że regulacje powyższe dotyczą linii elektroenergetycznych o napięciu znamionowym powyżej 30 kV, dla linii energetycznych o napięciu poniżej 30 kV brak jest szczegółowych rozwiązań prawnych. W związku z powyższym można wskazać, że brak wyznaczenia na rysunku planu oraz opisania w części tekstowej planu linii elektroenergetycznych o napięciu niższym niż 30 kV, nie będzie stanowić naruszenia zasad sporządzania planu.

Obsługa komunikacyjna terenów rolnych w planie miejscowym

 

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. jednym z obligatoryjnych ustaleń planu miejscowego jest określenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej.

 

W praktyce, na tle powyższej regulacji powstają dość często spory co do zakresu i stopnia szczegółowości wymaganych ustaleń komunikacyjnych planu w odniesieniu do terenów nie przeznaczonych pod zabudowę, np. terenów rolniczych -   dotyczyć one mogą zarówno zarzutów organów nadzoru, jak i warunków uzgodnienia organów uzgadniających (zarządców dróg).

Jak wskazano w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 21 maja 2019 r. (sygn. akt II SA/Bk 211/19): "Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut braku skomunikowania terenów 17R i 19R. Sąd akceptuje argumentację skarżącej w tym zakresie, która wskazuje, że na tych terenach (rolnych) w § 33 planu przewidziano nakaz zachowania dróg śródpolnych związanych z obsługą rolnictwa, co jest wystarczającym spełnieniem wymagania z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy planistycznej. Jak wskazał WSA we Wrocławiu w sprawie II SA/Wr 251/14, "Pozostawienie zatem możliwości tworzenia dojazdowych dróg polnych (gospodarczych) do pól rolników nie narusza prawa w zakresie określonym przepisem art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie można więc wymagać, aby dla tego rodzaju inwestycji, związanej z obsługą rolnictwa i realizowanej na terenie rolniczym, wymagać określenia ściśle parametrów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym".

Zgoda na zmianę przeznaczenia gruntów, a zmiana planu miejscowego

Zmiana przeznaczenia gruntów rolnych chronionych klas bonitacyjnych oraz gruntów leśnych zgodnie z art. 17 pkt 6 lit. c u.p.z.p. wymaga uzyskania na etapie sporządzania projektu planu miejscowego zgody właściwego organu.

Zgoda o której mowa, wydawana jest w formie decyzji administracyjnej na zasadach określonych w KPA. Zauważyć jednak należy, że ma ona nieco inny charakter niżeli "klasyczne" decyzje administracyjne wydawane w oparciu o przepisy KPA.

Podstawową różnicą jest fakt, iż można ją uzyskać tylko na etapie procedury sporządzania planu miejscowego i w odróżnieniu od pozostałych decyzji administracyjnych, nie ma ona charakteru samoistnego, tzn. wywiera skutek dopiero po "skonsumowaniu" planem zagospodarowania przestrzennego, toteż sama przeznaczenia terenu nie zmienia. Formalnie stanowi natomiast "narzędzie" kontroli zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.

W uchwale NSA (II OPS 1/10 z dnia 29 listopada 2010 r.) stwierdzono: „Przyznanie zgodzie na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych (rolnych) na cele nieleśne (nierolnicze) charakteru decyzji administracyjnej nie oznacza automatycznie, że zgoda, o jakiej mowa w art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, stanowi akt samoistny w tym znaczeniu, że wywiera skutek niezależnie od "skonsumowania" tej zgody w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgoda taka jest udzielana w toku procedury planistycznej i na potrzeby tej procedury.”

Niezależnie jednak od powyższego, w przypadku zmiany planu miejscowego, co do którego uzyskano zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, ponowne wystąpienie z wnioskiem o zgodę w przypadku zmiany określonego przeznaczenia terenu w projekcie planu, wydaje się nieuzasadnione i bezprzedmiotowe. Zauważyć należy, że grunty rolne, przeznaczone już w obowiązującym planie na cele nierolnicze, nie stanowią gruntów rolnych w świetle obowiązujących przepisów prawnych, w tym w rozumieniu art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. 

W piśmie nr GZ.tr.057 – 602 – 785/13 z dnia 13 stycznia 2014 r. MRiRW kwestię tę wyjaśnia następująco:

„Z brzmienia pytania wynika, że w omawianym przypadku przedmiotowe grunty rolne w ramach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uległy zmianie przeznaczenia na cele nierolnicze, przy czym organ nadzorczy nie zgłosił uwag, co do jego niezgodności z przepisami prawa. Skoro zatem w obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego grunty rolne zostały przeznaczone na cele nierolnicze, to przepisy art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie mają do nich zastosowania, bowiem przepisy te odnoszą się do gruntów rolnych.”